SWING @ WESPELAAR

SWING @ WESPELAAR - 20/08/22

Werd dag-3 op de dag des Here, ook dé dag van SWING WESPELAAR 2023? Kwam dit door “onze” SHAKEDOWN TIM, ALABAMA MIKE, SHAKURAS’AIDA of de JOSE RAMIREZ BAND? Of door LEON BEAL & LUCA GIORDANA BAND? Zeker was het dat velen ongetwijfeld uitkeken naar de nu al legendarische, de in 1974 door Jimmie Vaughan geformeerde Amerikaanse blues/rock band, met KIM WILSON & JOHNNY MOELLER van de nog steeds FABULOUS THUNDERBIRDS!...

Zondag 20 Augustus 2023:
Shakedown Tim (BE) - Alabama Mike (US) - Shakura S'Aida (CA) - Jose Ramirez Band (CR/US) - Leon Beal & Luca Giordano Band (US/IT) - The Fabulous Thunderbirds (US)

Als poulain van veteraan Roland Van Campenhout bouwde “SHAKEDOWN” TIM Ielegems jarenlang -solo, regelmatig als duo en met band- gestadig aan zijn muzikale carrière. Deze muzikant uit Boom is in de Belgische blues scene met zijn signature down home blues en uptown boogies, ondertussen allang geen onbekende meer. Begin deze eeuw richtte Tim met Steven Troch en Patrick Houthooft de band Fried Bourbon op. Als Tim & The Rhythm Revue stond hij al tweemaal in de studio. In 2016 debuteerden ze met ‘Hard to Catch’ en in 2018 (met wijlen Gene Taylor achter de piano en wijlen James Harman op harmonica) volgde ‘Shakedown’s Th’owdown’. Vervang de bassist door Jack 'O' Roonie, de saxofonist door pianist Ilja De Neve aka Ilias Scotch en de drummer door Koen Van Peteghem, dan had je de Hookrock Indoor 2019 line-up van Shakedown Tim’s Blues Band. Op 08/12/’22 konden we Shakedown Tim en zijn ex-Fried Bourbon kompaan bassist Chris Forget nog live beleven in de “verbeuzelde” MOD in Hasselt in het gezelschap van veteraan Studebaker John, als één van Studebaker’s European “Chicago” Blues Buddies. Het was toen samen met move2blues géén afscheid in mineur, maar in een volle MOD, voor klasbak Studebaker John en zijn indrukmakende European Chicago Blues Buddies. Er zijn zeker nog niet genoemde wapenfeiten voor een artiest als Shakedown Tim, die al op podia van in Boom over Helsinki tot in L.A stond. Hier in Wespelaar werd Tim gebackt door Koen Van Peteghem (drums), Kurt Lens (contrabas) & Ilias Scotch (piano). Langzaam wakker was voor velen erg belangrijk, maar dat was met Tim & Co. onder een stralende zon en met een uitgebalanceerde setlist niet moeilijk. “Driftin’” en enkele Delta-klassiekers als “Walking Blues” en “Rollin’ & Tumblin’” bepaalden snel de sfeer en wanneer zijn ex-Fried Bourbon maat Steven Troch zich voor “Ship Going Down” bij hen vervoegde, werd het nog gemoedelijker. Hoe Shakedown Tim de dag opende, was voor velen méér dan verrassend. Lleuke opener, het was fris en aangenaam.

Michael A. Benjamin, geboren in Talladega (Alabama), leidt al vroeg een tweede leven -hij is ook de manager van Soul Bowl, een xx- onder het pseudoniem ALABAMA MIKE. In zijn jeugd werd hij met zijn zussen en broers sterk muzikaal beïnvloed door de gospels die zijn vader thuis zong. Na zijn militaire dienst in Californië, belandde hij aanvang jaren tachtig in de San Francisco Bay Area, wat het artistieke in hem een extra boost gaf. Mike werd in 1999 professioneel zanger in 1999 en de single “Day to Day”, die bij Jukehouse Records verscheen, werd ook de titelsong van zijn debuutalbum uit 2009. Dit was voor Alabama Mike de start van zijn eigen carrière in de blues scene. Mike (zang) stak met Anthony Paule (gitaar) en multi-instrumentalist, opname ingenieur en eigenaar van een platen label, Scot Brenton (harmonica) de koppen bij elkaar om “hun” akoestische blues te schrijven en op te nemen als The House Kings. In 2013 verscheen hun debuutalbum, ‘Unleashed’. Met de nodige awards onder zijn arm deelde Mike in de loop der jaren het podium met blues grootheden als Kim Wilson (“Fabulous Thunderbirds”), John Primer, Lurrie Bell, Steve Freund, Bobby Rush, Johnny Rawls, Filmore Slim, RJ Mischo, Dewayne Wiggins en Willie (“Big Eyes Smith”). Met The Andy T Band nam Alabama Mike het schitterende album ‘Double Strike’ (2017) op en aan Junior Watson’s album, ‘Nothin’ to It But to Do It’ (2019) werkte Mike ook mee. In hetzelfde jaar verscheen ook Alabama Mike’s solo album, ‘Hip You to My Blues’. De opvolger ‘Stuff I've Been Through’ (2023), geproducet door Kid Anderson en uiteraard opgenomen in Kid’s Greaseland Studio’s in San Jose (A), verscheen bij de Little Village Foundation. Vandaag staat hij op het podium met Fabrice Bressouat (drums), Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois (bas). Dat Mike er zin vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden. Mike startte met “Somewhere Down the Line”, gevolgd door “SSI Blues” en “Think”. Verder imponeerde hij met zijn echte soul stem en soms even op harmonica in nummers als “Stuff I’ve Been Through” en “Can’t Stay Here Any Longer”. Dat hij ook van feesten houdt maakte hij duidelijk met “Fat Shame”, “Mississippi” en “Black Cadillac”. God is with you people!...

SHAKURA S'AIDA werd geboren in Brooklyn en woonde in Zwitserland voordat ze naar Canada verhuisde. Shakura was lead zangeres van het 13-koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, voordat ze aan haar solocarrière begon. Daarnaast trad ze ook op als achtergrondzangeres op voor Rita MacNeil en Patti LaBelle en met jazzmuzikanten zoals Jimmy Smith en Ruth Brown. Ze is genomineerd voor verschillende Juno Awards. Shakura S'Aida bracht onafhankelijk haar eerste soloalbum, ‘Blueprint’ uit in 2008. Haar tweede album, ‘Brown Sugar’ werd uitgebracht in 2010 op Ruf Records en in 2012 bracht ze bij Electro-Fi Records een dubbel-cd uit, ‘Time’. Als actrice speelde ze in een Toronto-productie, George Boyd's “Consecrated Ground” (2004), evenals in Sudz Sutherland's “Doomstown” (2006) en Sharon Lewis's film “Brown Girl Begins” (2018). In 2013 werd Shakura genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie “Contemporary Blues Female Artist”. Haar band bestond uit Roger Williams (bas), Brooke Blackburn (gitaar), Nicole ‘Nikki D’ Brown (lap steel) en Aubrey Dayle (drums). De opener werd met “Changing Aroudn Here” op lap steel en vocaal gestolen door Nikki D. Shakura zelf neemt ons snel in haar greep met veel gebabbel en songs als het funky “Walk Through That Door”, “(Taste) Like Honey” en “No Regrets”. Neil Young’s “Heart of Gold”, “Clap Yo Hands and Moan” en “Hold on to Love (Love Will Help You Find a Way)” stonden verder ook nog op de setlist. Een top optreden van een opmerkelijke en ravissante dame! Het interviewdat we met Shakura na haar optreden maet haar deden, kan je beluisteren op de Rootstime-website.

Costa Rica -letterlijk: de “Rijke Kust”- maakt deel uit van Centraal-Amerika en is het vaderland van JOSÉ RAMIREZ, een 35-jarige zanger, gitarist en songwriter. Hij is volgens sommigen dé “Latin American’s premier blues artist”. Ramirez deelde het podium al met grote blues muzikanten zoals Buddy Guy, Anson Funderburgh, Janiva Magness, Mark Hummel en Bryan Lee. Ramirez’ band eindigde tweede tijdens de IBC 2020 in Memphis (TN). In 2020 debuteerde Ramirez met ‘Here I Come’. Het album werd opgenomen in Austin (TX), met Anson Funderburgh als producer/gitarist. De band bestond verder uit: toetsenist Jim Pugh (Robert Cray, Etta James, BB King), drummer Wes Starr (Mark Hummel, Sam Myers, Delbert McClinton), bassist Nate Rowe (Redd Volkaert, Emily Gimble) en The Texas Horns (Kaz Kazanoff, Al Gomez & John Mills). Ramirez verhuisde ondertussen naar Florida. Hij was de éérste Latijns-Amerikaan die tekende bij het gerenommeerde Chicago-label, Delmark Records. Zijn albumdebuut, ‘Major League Blues’ werd deels opgenomen in 2020 en 2021. Voor de 2021-sessies in de Delmark Riverside Studio opgenomen, werd José gebackt door toen twee 90-plussers in de Delmark All-Star band: Billy Flynn (gitaar), de 91-jarige Bob Stroger (bas), Willie “The Touch” Hayes (drums), Roosevelt Purifoy (Hammond B3) én de toen 93-jarige Jimmy Johnson (1928-2022). Het titelnummer, "Major League Blues" is daarom bitterzoet, want het is de laatste opname van Chicago blueslegende, Jimmy Johnson (1928-2022) waarin hij op gitaar te horen is... José Ramirez was in Wespelaar voor velen ook een van de verrassingen. Hij stond op het podium met Denis Agenet (drums), Jean Patrick Cosset (Hammond) & Thibault Chopin (bas). Met “No Need to Hide” opende hij en je voelde al meteen dat hij contact met het publiek, dat in de zon te bakken stond, zocht. Ik noteerde verder “Here in the Delta” en “Major League Blues”, twee nummers uit zijn laatste album en “One Woman Man” uit zijn 2020-album. Alweer een top show van een blues man met een eigen uitgesproken stijl.

LEON BEAL is een R&B/soul zanger en songwriter uit Boston. Beal, geboren in Jasper (FL), begon te zingen in het koor van zijn kerk. Op jonge leeftijd toerde hij met het Ronald Ingram Concert Choir en stond hij op affiches samen met James Cleveland, The Caravans, Edwin Hawkins en nog anderen. Na zijn verhuis naar Boston was Leon medeoprichter van de R&B-geïnspireerde band, Joy-Ful. Joy-Ful opende voor o.a. The Temptations, Blue Magic, Harold Melvin & The Blue Notes, The Whispers, The Stylistics en anderen. Leon Beal bracht zijn eerste album, ‘Romantic Groove’ uit in 2006. In 2010 verscheen de opvolger, ‘Keep On Pushing’ en in 2017 ‘Reflections of a Man’. Beal kon in Wespelaar rekenen op de LUCA GIORDANO BAND. De Italiaanse singer-songwriter, gitarist en populaire sideman Luca Giordano (in 1980 geboren in Goran, Teramo) is al lang geen onbekende meer in de blues wereld. Luca speelt al vanaf zijn twintigste gitaar en verhuisde voor een tijd naar Chicago. Zijn eerste band was het Jumpin’ Eye Blues Quintet. De bandleden van Giordano’s reguliere band Deep Blues Trio zijn Fabrizio Ginoble (keys), bassist Walter Cerasani en drummer Fabio Colella. Nog meer soul en een plaats op de troon van Solomon Burke waardig was het de beurt aan routiné, Leon Beal, hier begeleid door Luca Giordano (gitaar), Abramo Riti (keys), Walter Cerasani (bas), Lorenzo Poliandri (drums), Luca Di Giammarco (Sax) en Alessandro Di Bonaventura (trompet). Na een prachtige instrumentale versie van Marvin Gaye’s ‘What’s Going On’ opent een zichtbaar vermoeide Leon zijn set met Deadric Malone’s “Don’t Cry No More” en “Hole In the Wall”, origineel van Mal Walters. Naast heel wat covers ook enkele originele soulsongs zoals “Still Here” en “We Need Love”, uit zijn album ‘Reflections of a Man’ (2016). Drie concerten in evenveel verschillende landen en dit in amper vier dagen tijd, dat kruipt in je lijf en dat kan je hier ook horen. Er volgen dan nog “None of Us Are Free”, “Land of 1000 Dances” en Sam Cooke’s “A Change Is Gonna Come”,nummers die je ook op zijn live album ‘Live @ Poretta Soul’ (2019), dat ik iedereen aanbeveel, kan terug vinden. Leon Beal: RESPECT!

In 1974, in Austin (TX), werd door Jimmie Vaughan de blues/rock band THE FABULOUS THUNDERBIRDS opgericht. De éérste line-up (1976-1979) bestond uit Kim Wilson, de rode draad in dit succesverhaal (zang, harmonica -1976>2016), de al genoemde Jimmie Vaughan -jawel, de broer van- (gitaar -1976>1990), Keith Ferguson (bas -1976>1985) en Mike Buck (drums -1976>1979). Een vijver voor talent, dat is de band heel zeker. Want speelden ooit in de band: Preston Hubbard (b), Duke Robillard (g), Kid Ramos (g), Gene Taylor (k), Jimi Bott (d), Willie Campbell (b), Nick Curran (g), Kirk Fletcher (g), Jay Moeller (d) -om er enkelen te noemen- en, op heden: Kim Wilson (zang, harmonica -1976>), Johnny Moeller (gitaar -2008>), Kevin Anker (keys -2016>), Steve Gomes (bas -2016>) en Wes Watkins (drums -2016>). Jimmie Vaughan verliet de band om met zijn broer Stevie Ray als duo verder te gaan. Vaughan werd vervangen door twee gitaristen: Duke Robillard en Kid Bangham. Aanvang 1990 nam Kim Wilson enkele solo albums, terwijl hij verder bleef toeren met de Fabulous Thunderbirds. In 1994 nam de band hun negende album “Roll of the Dice” (Private Music-1995) op. Daarna volgden “High Water” (1997), een album van Wilson met sessie muzikanten (Steve Jordan & Danny Kortchmar), dat onder de naam van de Fabulous Thunderbirds uitgegeven is en ‘Painted’ (2005). In 2016 kondigt Wilson de line-up-2016 van de Fabulous Thunderbirds aan: Steve Gomes (bas), Kevin Anker (keys), Wes Watkins (drums) en Johnny Moeller (gitaar). Met deze line-up en drummer Robb Stupka nemen ze het veertiende album ‘Strong Like That’ (2016) op. Merk op dat Moeller, Gomes, Anker en Stupka samen speelden met Darrell Nulish. Op 17/08/16 vindt men Preston Hubbard (1953-2016) dood in zijn huis, hij was van 1985 tot 1993 de bassist van de Thunderbirds. Voormalig toetsenist Gene Taylor overleed op 20 februari 2021. Op ‘Strong Like That’ is Kim Wilson, zoals eerder, nu ook een echte soul man gebleven. De bluesy kantjes zijn er, maar soul primeert. Voor deze feesteditie komen vlogen de T-Birds exclusief naar Wespelaar. Frontman Kim Wilson heeft opnieuw gitarist Johnny Moeller in de armen gesloten en kan hier verder rekenen op Bob Welsh (piano, gitaar), Rudy Albin (drums) en Steve Kirsty (bas). Openen doet hij met “My Babe”, een van de grootste hits, en dat was meteen raak. De sfeer zat goed en met “Early Every Morning”, de rocker “Rock this Place”, “Sittin’ & Waitin’”, “Love Her with a Feeling” en Sam & Dave’s “Wrap It Up” werd ze beter en nog beter. Kim Wilson is nog steeds de zanger en leider en ook een uitstekend blues harp virtuoos, die meesterlijk ondersteund wordt door Johnny Moeller’s virtuoze gitaarspel. Met songs als “I Believe I’m in Love with You”, “Tuff Enuff” en “It’s a Shame” werd dit méér dan duidelijk. We waren er gelukkig bij en zullen het nog dikwijls navertellen!

ROOTSTIME QUOTE: “De Swing Wespelaar-zondag was dit jaar een bijzondere muziekdag. Bijzonder gezien het jubileum jaar maar ook door artiesten als “onze” SHAKEDOWN TIM (IELEGEMS), de kleurrijke man uit Talladega, ALBAMA MIKE, de unieke ravissante kameleon, SHAKURA S’AIDA en de eigenzinnige JOSE RAMIREZ BAND. Voor de vermoeide soul man LEON BEAL (begeleid door LUCA GIORDANO BAND) ontbrak nog een Solomon Burke-troon. De 35ste editie van SWING WESPELAAR eindigde met een volwaardige exclusieve headliner: THE FABULOUS THUNDERBIRDS. Méér superlatieven vallen me verder voor deze jubileum editie niet onmiddellijk in…”

Toch afsluitend nog even dit naar de toekomst toe: evalueer de “veranderingen” van deze editie goed. Denk hierbij aan zonnecrème voor de artiesten, een heggenschaar voor de persfotograven, de muziekliefhebbers zonder stoeltje en de kampeerders, die hun tenten moesten opslaan tussen springende kikkers in het niet gemaaide hoge gras!...

Eric Schuurmans

MOJOJAMSESSIONS :: VIDEO 1 - VIDEO 2 - VIDEO 3